,,Lragir.am” წერს, რომ ჯავახეთში მოხდა შეტაკება სომხებსა და აზერბაიჯანელებს შორის, რაც გავრცელებული ინფორმაციის თანახმად, საძოვრების გამო მოხდა. აზერბაიჯანელებმა ცხვარი წაასხეს სომხების კუთვნილ საძოვრებზე და როდესაც სომხებმა ბავშვის მეშვეობით ამის შესახებ გაფრთხილება სცადეს, აზერბაიჯანელებმა ბავშვი სცემეს. მოხდა შეტაკება, არიან დაშავებულები და პოლიციაში გადაიყვანილები. ჯავახეთში დაურეგისტრირებელი პარტია “ვირქ”-ის თანათავმჯდომარემ დავით რსტაკიანმა აღნიშნა, რომ საძოვრებზე ყოველთვის ყოფილა დავა, მაგრამ კონფლიქტი პირველად ხდება.
ჯავახეთში მომხდარი ინციდენტი საშინაოა თუ ტავუშში აზერბაიჯანის დამარცხების შემდეგ მესამე ქვეყნებში გადატანილი “რევანშის მცდელობის” ერთი ეპიზოდი? როგორც ჩანს, ბაქომ შეაჩერა ეს მცდელობა, გააცნობიერა, რომ ეს შეიძლება სწრაფად გადაიზარდოს სხვა მარცხში. მეორეს მხრივ, აზერბაიჯანის სხვადასხვა თემში შეიძლება ნალექი დარჩა.
ამავე დროს, საქართველოს საკითხში რა თქმა უნდა, სიტუაცია განსაკუთრებულია. საქართველო არის აზერბაიჯანისა და თურქეთის სტრატეგიული სამიზნე, საქართველოს დაუფლების სტრატეგიული მიზანი რეალიზებულია “რბილი ძალის” ფარგლებში. ზოგჯერ, აზერბაიჯანი და თურქეთი ავლენენ ფიზიკურ ძალას და აშკარად “წვრთნიან” ქართულ საზოგადოებას, რომ ეს შეიძლება მოხდეს და “ჩარევის საჭიროება არ არის”.
ამ თვალსაზრისით, როდესაც აზერბაიჯანელები ცდილობენ ჯავახეთის სომხების წინააღმდეგ ძალის გამოყენებას საქართველოში, ზოგადად ქართული საზოგადოება უნდა შეშფოთდეს, რადგან ასეთი ნაბიჯებით თანდათან შეეცდებიან საქართველოში თურქულ-აზერბაიჯანული ძალის გამოვლინების “ლეგიტიმაციას”. ამ პრობლემის მოსაგვარებლად კი გამოყენებული იქნება სხვადასხვა ინციდენტები, იქნება ეს პოლიტიკური, სამხედრო-პოლიტიკური თუ ყოფითი.
მაგალითად, როდესაც აზერბაიჯანელმა სპეცსამსახურებმა თბილისის ცენტრიდან გაიტაცეს აზერბაიჯანელი ოპოზიციონერი ჟურნალისტი მუხთარლი, წაიყვანეს ბაქოში და დააპატიმრეს, ეს ქართული საზოგადოების შეშფოთების საგანი უნდა ყოფილიყო, რადგან ეს სხვა არაფერი იყო, თუ არა ხელყოფა სუვერენული საქართველოს მიმართ.
ამ დღეებში, აპრილის ომის შესახებ პრესკონფერენციის დროს, სერჟ სარგსიანმა გამოააშკარავა, რომ ცეცხლის შეწყვეტის საკითხის განხილვის შესახებ აზერბაიჯანელთა წინადადების საპასუხოდ, ერევანმა უპასუხა, რომ მზად იყო ამ საკითხის თბილისში განსახილველად. აზერბაიჯანის აგრესია არის რეგიონალური საფრთხე, ეს არ არის მხოლოდ ერევნის პრობლემა და თბილისი უფრო მეტად უნდა მონაწილეობდეს ამ საფრთხის განეიტრალებაში, ვიდრე მხოლოდ ნეიტრალიტეტის პოზიცია. იმიტომ, რომ თუ თბილისი არ დაკავდება რეგიონალური უსაფრთხოების ამ ეგზისტენციალური საფრთხით, იმ მოსაზრებით, რომ ეს სომხების პრობლემაა, საფრთხე მაინც დაკავდება თბილისით, ყველა შესაძლო და შეუძლებელ შემთხვევებში.
