როგორც Lragir.am წერს, რუსეთის თავდაცვის მინისტრმა შოიგუმ გამოაცხადა, რომ პირველად ჩატარდება ანტიტერორისტული სწავლებები სამი წევრი ქვეყნის – დსთ-ს, კუხო-ს და შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაციის მონაწილეობით. შეთანხმება, სავარაუდოდ, მოსკოვში ამ სამი ორგანიზაციის ქვეყნების თავდაცვის მინისტრების შეხვედრის შედეგად იქნა მიღებული.
სინამდვილეში, ეს ანტიტერორისტული სწავლება საკმაოდ ნიშანდობლივი იქნება, თუნდაც მისი დასახული მიზნიდან გამომდინარე – ანტიტერორისტული. საქმე იმაშია, რომ ეს წვრთნები იქნება უნიკალური. უნიკალური იმ გაგებით, რომ მონაწილე და მიზანი ერთ პროექტში იქნება გაერთიანებული ეს არის აზერბაიჯანი, რომელიც ასევე შედის სამხედრო ხელშეკრულების ფარგლებში, ყოველ შემთხვევაში მან მონაწილეობა მიიღო მოსკოვის შეხვედრაში.
ამავე დროს, ფაქტიურად რამდენიმე კვირის წინ, აზერბაიჯანმა თავი გამოიჩინა, როგორც ტერორისტული სახელმწიფო და არა პირველად. ამასთან, ტავუშის ბრძოლების დროს ბაქომ მიაღწია „მწვერვალს“, თავდაცვის სამინისტროს სპიკერის დონეზე გამოაცხადა, რომ მზად არის ზიანი მიაყენოს სომხეთის ბირთვულ ელექტროსადგურს. მიუხედავად იმისა, რომ აზერბაიჯანი ცდილობდა თავის მართლებას მინგეჩაურის შესახებ გაკეთებული განცხადებების საპასუხოდ, სომხური მხარის მხრიდან ასეთი ოფიციალური დონის მინიშნებაც კი არ ყოფილა, ამიტომ საჭირო არ იყო ოფიციალური „რეაგირება“.
ამასთან, ეს არ არის აზერბაიჯანის ტერორისტული პოლიტიკის ერთადერთი ელემენტი. სამხედრო დამარცხების შემდეგ, აზერბაიჯანმა მიზნად დაისახა თავუშის მშვიდობიანი დასახლებები. რა თქმა უნდა, ეს პირველი შემთხვევა არ არის. და ბოლოს, სახელმწიფო დონეზე, აზერბაიჯანმა განადიდა მკვლელი, რომელმაც ღამით მძინარე კაცს ნაჯახით თავი მოჰკვეთა.
ამრიგად, წლების განმავლობაში აზერბაიჯანის სახელმწიფო პოლიტიკამ აჩვენა ტერორიზმის მრავალი მაგალითი, ამიტომ, თუ დსთ-ს, კუხო-ს და შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაციის ქვეყნები ატარებენ ერთობლივ ანტიტერორისტულ სწავლებას, აზერბაიჯანი ავტომატურად ხდება ამ სწავლების სამიზნე.
რა თქმა უნდა, რეალურ ცხოვრებაში, აზერბაიჯანის პოლიტიკის ტერორისტული ხასიათი გლობალურ დონეზე არ არის აღიარებული და აზერბაიჯანი არ განიხილება ე.წ. “ბოროტების ღერძად”. მაგრამ ალბათ ეს პერსპექტივა არც ისე შორსაა. იმის გათვალისწინებით, რომ ბაქო ხდება ”თვითმკვლელი” თურქეთის მიერ გატარებული პოლიტიკის ძალით და ერდოღანი გადააწერს აზერბაიჯანს მისი სტრატეგიის შესაძლებელ დამარცხებას და წაგებას საერთაშორისო პასუხისმგებლობის თვალსაზრისით. ამიტომაც თურქეთს სჭირდება აზერბაიჯანის, როგორც სახელმწიფოს, სრულად ათვისება, რომ საჭიროების შემთხვევაში ვინმემ ხელი არ შეუშალოს.
