როგორც Lragir.am“-ი წერს, სომხეთში დიდი გამოხმაურება მოჰყვა საადლობელო სიტყვებს, რომელიც ილჰამ ალიევმა გააჟღერა საქართველოს მიმართულებით, იმისთვის, რომ თბილისმა არ დაუშვა რუსული იარაღის ტრანსპორტირება მისი ტერიტორიის გავლით ერევნისკენ.
ცნობილი და გასაგებია, რომ აზერბაიჯანი და თურქეთი რეგულარულად ცდილობდნენ საქართველოს ანტისომხური პოლიტიკის ჩარჩოებში მოქცევას. ნათელია, რომ ამ მხრივ თბილისი ძალიან უხერხულ მდგომარეობაშია. ქართულმა ელიტამ, ალბათ, კარგად იცის, რომ ეს ქვეყანა თურქეთისა და აზერბაიჯანისთვის არანაკლებ სტრატეგიული სამიზნეა, ვიდრე სომხეთი. თუ სომხეთის შემთხვევაში ამბიციები ძირითადად სამხედრო ხასიათისაა, მრავალი ისტორიული და პოლიტიკური ვითარების გამო, საქართველოს შემთხვევაში ამ ამბიციებში დომინირებს ეკონომიკურ-პოლიტიკური კომპონენტი.
ამასთან, ამას ბოლო პერიოდში თან ახლდა სამხედრო შანტაჟი როგორც თურქეთის მხრიდან, ასევე თურქეთის აზერბაიჯანული მხარის მხრიდანაც. მაგალითად, ბოლო წლებში აზერბაიჯან-საქართველოს საზღვარი საკმაოდ დაიძაბა დავით გარეჯის ქართული სამონასტრო კომპლექსის გამო. აზერბაიჯანმა გააძლიერა სამხედრო ყოფნა საქართველოს საზღვარზე.
რამდენიმე თვის წინ, საქართველოს სპეცსამსახურებმა ბათუმში დააპატიმრეს თურქეთის მოქალაქეთა შეიარაღებული ჯგუფი, რომლებიც ქვეყანაში აღმოჩნდნენ კორონავირუსული ინფექციის საკარანტინო რეჟიმის პირობებში.
ამავე დროს, საქართველო თურქეთსა და აზერბაიჯანს უყურებს, როგორც ერთის მხრივ რუსეთის და სომხეთის მეორეს მხრივ, ჯავახკის დელიკატური საკითხის გამკლავებისა და შეკავების საშუალებას, თუმცა ერევანს შეშფოთების მიზეზი არ მიუცია. ამის მიუხედავად, ქართული ელიტა წუხს, რომ სხვა ქვეყნების სპეცსამსახურებმა შეიძლება ჯავახეთში სომხურ-ქართული პროვოკაციის პროვოცირება მოახდინონ.
ამ გაგებით, ოფიციალური თბილისი ცდილობს ეთამაშოს თურქეთს, აზერბაიჯანს, რუსეთსა და სომხეთს, განსაკუთრებით დასავლეთის ”გარკვეულწილად გაურკვეველი” სტრატეგიული მიდგომის ფონზე.
მთელი კითხვა ისაა, რამდენად შესაძლებელია ეს თამაში, განსაკუთრებით თურქეთ-აზერბაიჯანის შედარებითი უპირატესობის პირობებში, როდესაც ერთ დღეს საქართველო შეიძლება უბრალოდ აღმოჩნდეს იმ სიტუაციაში, რომ თურქეთის სპეცსამსახურებს უფრო მეტი გავლენა ექნებათ ქვეყანაში, ვიდრე საკუთარი სპეცსამსახურებს.
ამ გამოწვევების წინ აღსადგომად დიდი მნიშვნელობა ენიჭება სომხეთ-საქართველოს პარტნიორობას. თუმცა არსებობს მრავალი ღია და გამოუქვეყნებელი მაგალითი, რომლებიც მოწმობენ, რომ მხარეებს შეგნებული აქვთ ეს მნიშვნელოვანი გარემოება. დაე, ალიევმა მადლიერება გამოხატოს, მას ახლა საკუთარი პოლიტიკური არსებობის წარმოჩენა და გააზრება სჭირდება.
