,,Lragir.am” წერს, რომ ფრაქცია „ნათელი სომხეთის“ დეპუტატი ტარონ სიმონიანი ამბობს, რომ ”ახლა ჩვენ ერთი საკითხი გვაქვს მოსაგვარებელი – სამხედრო ტყვეთა და დატყვევებული მშვიდობიანი მოსახლეობის დაბრუნების საკითხი. არც ერთი სხვა საკითხი განხილვის საგანი არ უნდა გახდეს”. ამ მიდგომას სომხეთში ამჟამად ბევრი იზიარებს და ეს ბუნებრივია ადამიანური თვალსაზრისით. ბაქო არ აბრუნებს სომეხ ტყვეებს, მათ დივერსანტ-ტერორისტებად თვლის. სომხების უმეტესობა, რომლებიც ამჟამად ტყვეობაში იმყოფებიან, ტყვედ იქნენ აყვანილი 9 ან 10 ნოემბრის განცხადების შემდეგ, მათ შორის ჰადრუთში რუსი სამშვიდობოების მონაწილეობით და ამ გარემოებით განმარტავს ბაქო თავის მიდგომას , ადამიანთა უფლებების ევროპულ სასამართლოში რუსული მხარის თანხმობის წარდგენითაც.
11 იანვრის სამმხრივ შეხვედრაზე, მიუხედავად იმისა, რომ სომხეთის პრემიერ-მინისტრი ირწმუნებოდა, რომ საკითხის მოუგვარებლობის შემთხვევაში არანაირი დოკუმენტი არ გაფორმდებოდა, საკითხი დღის წესრიგშიც კი არ იყო, რაც შეხვედრის ინიციატორმა რუსეთის პრეზიდენტმა პუტინმა განაცხადა, ფაშინიანმა კი ხელი მოაწერა. ნიკოლ ფაშინიანთან პირად საუბარში პუტინმა მას “ანუგეშა”, იმედოვნებს, რომ საკითხი მომავალში მოგვარდება.
აშკარაა, რომ ტყვეების საკითხი ბაქოსა და მოსკოვისთვის ზეწოლისა და შანტაჟის მოსახერხებელი ბერკეტია არა მხოლოდ სომხეთის წინააღმდეგ, არამედ გადაუჭრელი საკითხების, კერძოდ, სამშვიდობო ძალების მანდატის გარკვევისთვის. ამაზე უკვე ღიად საუბრობენ კრემლის ექსპერტები.
ამ ფონზე, რამდენად ეფექტურია სომხური მიდგომა დღის წესრიგში ერთადერთი, მხოლოდ ტყვეთა საკითხის განხილვა და სხვა საკითხების არ განხილვა, საერთაშორისო ორგანიზაციებთან მუშაობა? რა თქმა უნდა, ეს აუცილებელია, მაგრამ, როგორც იგივე ტარონ სიმონიანი ამბობს, საერთაშორისო სტრუქტურებს არ შეუძლიათ გავლენა მოახდინონ ბაქოს პოზიციაზე.
ამ შემთხვევაში საკითხი სცილდება საერთაშორისო და ჰუმანიტარული სამართლის ე.წ. სამმხრივი დოკუმენტის მე -8 მუხლის ფარგლებს და ერევნისგან მოითხოვს ადეკვატურ მიდგომას. მოსკოვისა და ბაქოს მიზანი არის სომხეთის “დახურვა” ამგვარ დისკუსიებში, რათა სომხეთის ინტერესების ხარჯზე შეთანხმებები განახორციელონ სხვა საკითხებში.
ამ შემთხვევაში, ბევრი რამ აქვს გასაკეთებელი სომხეთის ეროვნულ კრებას, რომელსაც მთავრობის მარიონეტულ პირობებში შეუძლია დაიწყოს დისკუსია არცახის აღიარების, დეოკუპაციის, დეპორტირებულთა დაბრუნების, სამმხრივი დეკლარაციის კანონიერების, 1921 წ. რუსეთ-თურქეთის შეთანხმების და ბევრ სხვა საკითხთა შესახებ, რომლებსაც ასე ერიდებიან მოსკოვი და ბაქო.
სომხეთს აქვს მრავალი კოზირი, რომლებიც წარმატებით გამქრალია და მასზე არ საუბრობენ რუსულ და სამწუხაროდ, სომხეთის მედია სივრცეში. ტყვეებისა და ნებისმიერი საკითხის მოგვარება შესაძლებელია, თუ პრობლემები, ბრალდებები და პასუხისმგებლობები სწორი მიმართულებით და არგუმენტებით იქნება დასმული.
სამმხრივი განცხადებაც კი შეიძლება მისი ავტორების წინააღმდეგ იყოს მიმართული, უბრალოდ საჭიროა საკუთარი პოტენციალის და შესაძლებლობების გაცნობიერება და გამოყენება.
