თურქეთი, ერთი მხრივ, უკრაინაში აგზავნის ბაირაქთარებს, მეორე მხრივ კი დოსტოევსკის დამცველის როლს ასრულებს. მელქონიანი
ერევნის სახელმწიფო უნივერსიტეტის აღმოსავლეთმცოდნეობის ფაკულტეტის დეკანმა, ისტორიულ მეცნიერებათა დოქტორმა, პროფესორმა რუბენ მელქონიანმა გააკეთა ჩანაწერი სათაურით “თურქული სისასტიკე და დოსტოევსკი”.
მან, კერძოდ, აღნიშნა: თურქეთის პრეზიდენტმა რეჯეფ თაიფ ერდოღანმა გუშინდელ გამოსვლაში მოიხსენია დასავლეთში რუსეთის წინააღმდეგ გამოყენებული სანქციების წრეებში რუსულ კლასიკურ ლიტერატურაზე (დოსტოევსკი), და მუსიკაზე შეზღუდვები და აკრძალვები, და უწოდა მათ “სისულელე”, “ფაშიზმი”, “ბარბაროსობა”. ის შეადარა მაგალითად ბიბლიოთეკის დაწვას ბაღდადში. კიდევ ერთხელ, თურქული პროპაგანდისტული მანქანისა და დიპლომატიის გამოყენებით ცდილობს მსოფლიოს წინაშე წარმოაჩინოს თავი ცივილიზებულ სახელმწიფოდ, რომელიც პატივს სცემს და აფასებს მსოფლიო კულტურას. სხვათა შორის, თითქმის ყველა წამყვანმა რუსულმა მედიასაშუალებამ ერდოღანის გამოსვლა, რა თქმა უნდა, დადებითი აქცენტებით გააშუქა.
მაგრამ რეალობა სულ სხვაა: რუსული კლასიკური ლიტერატურა ტრადიციულად თურქეთში სიძულვილის სამიზნეა. რუსული კლასიკოსების წიგნები გასული საუკუნის შუა ხანებიდან სსრკ-თურქეთის ნებისმიერი დაძაბულობის დროს თურქეთში აიკრძალა და წიგნის მაღაზიების წინ დაიწვა.
მაგალითად, 1945 წლის 4 დეკემბერს სტამბოლში გაიმართა ანტისაბჭოთა მიტინგი, რომლის დროსაც დაანგრიეს საბჭოთა-რუსული ლიტერატურის გაყიდვის წიგნის მაღაზიები და დაწვეს ტოლსტოის, დოსტოევსკის, გოგოლის, ტურგენევისა და გორკის წიგნები. სხვათა შორის, ამ თავდასხმებში მონაწილეობა მიიღეს სულეიმან დემირელმა და ტურგუტ ოზალმა, რომელიც შემდეგ გახდა თურქეთის პრეზიდენტი, შემდეგ კი ნაციონალისტი აქტივისტი.
„არა მგონია, რომ ეს სხვა ფაქტები რუსეთში, ყოველ შემთხვევაში, რუსი თურქოლოგებისთვის ცნობილი არ არის, მაგრამ პრობლემა ისაა, რომ ამ დაძაბულ, ჰიპერმგრძნობიარე ვითარებაში თურქეთს შეუძლია მშვიდობისმყოფლის ნიღბის ქვეშ, ერთი მხრივ, უკრაინაში ბაირაქთრები გაგზავნოს და მეორეს მხრივ დოსტოევსკის დამცველის როლი შეასრულოს”.
