„საქართველოშიც ბევრი აზერბაიჯანელია. აქ ისინი ცხოვრობენ თავიანთ მკვიდრ მიწებზე – ბორჩალოში“, – ნათქვამია წიგნში სიტყვასიტყვით და ცინიკურად დასძენს, რომ აზერბაიჯანს საქართველოსთან მეგობრული ურთიერთობა აქვს.
მოხსენიებულია ირანიც, სადაც ირკვევა, რომ „ძველი დროიდან მის ჩრდილოეთ ტერიტორიებზე ძირითადად აზერბაიჯანელები ცხოვრობდნენ“, თუმცა ზუსტად რა დროიდან არ არის დაკონკრეტებული, რადგან თურქ-სელჩუკებმა ირანის ჩრდილოეთში მხოლოდ მე-11 წ. საუკუნეში შეაღწიეს და ისინი ნამდვილად არ იყვნენ აზერბაიჯანელები. მეტიც, რეგიონის ეთნიკური სურათი დიდად არ შეცვლილა, რადგან მოსახლეობა ირანელი დარჩა, იძულებული გახდა თურქულენოვანი გამხდარიყო.
ტრადიციულად, სომხეთი ფაშისტურ სახელმძღვანელოში მოხსენიებისას პირველ ადგილზეა, რა თქმა უნდა, როგორც დამპყრობელი, ოკუპანტი, რომელმაც დიდი ზიანი მიაყენა აზერბაიჯანს და აბზაცის ბოლოს ბავშვებს ეკითხებიან, კონკრეტულად რა ზიანი მიაყენა სომხეთმა?
