გაზეთი “ფაქტი” წერს: „ბოლო დროს, საგარეო საქმეთა მინისტრისა და სხვა ოფიციალური პირების მეშვეობით, აზერბაიჯანი ადანაშაულებს ევროპას, მათ შორის საფრანგეთს. აზერბაიჯანი უყოყმანოდ გმობს ბორელის და ევროკავშირის სხვა ოფიციალური პირების განცხადებებს სომხეთის ტერიტორიული მთლიანობის მხარდაჭერასთან დაკავშირებით. ამასთან, ბაქო აცხადებს, რომ საფრანგეთსა და აზერბაიჯანს შორის ურთიერთობა ყველაზე დაბალ დონეზეა. და მას შემდეგ, რაც აზერბაიჯანის დელეგაციის საქმიანობა შეჩერდა ევროპის საბჭოს საპარლამენტო ასამბლეაში ერთი წლით, ჯეიჰუნ ბაირამოვი უკვე ხაზს უსვამს, რომ „საფრანგეთი არის მთავარი ქვეყანა, რომელიც დგას სხვადასხვა პლატფორმაზე მათი ქვეყნის წინააღმდეგ სისტემატური მუშაობის უკან“.
ბაქო სხვადასხვა განცხადებებით ცდილობს მიუთითოს, რომ ევროპა მათ ისე ვერ მოექცევა, როგორც ახლა ექცევა, ემუქრება ევროპას თანამშრომლობის შეწყვეტით. ფაქტობრივად, აზერბაიჯანი საჯაროდ ეწინააღმდეგება ევროპას. თუ გავითვალისწინებთ ევროკავშირისა და საფრანგეთის დიდ გეოპოლიტიკურ წონას, რომლის მეშვეობითაც მათ შეუძლიათ დიდი გავლენის მოხდენა სხვადასხვა რეგიონში, მაშინ შეიძლება გასაკვირი იყოს, თუ როგორ ავლენს აზერბაიჯანი, რომელიც თავისთავად არაფერს წარმოადგენს, ასეთ თავხედურ ქცევას და ემუქრება ბრიუსელს და პარიზს.
მართალია, აზერბაიჯანს თურქეთის მხარდაჭერა აქვს და ოფიციალური ბაქოდან მომდინარე რიტორიკის ტონი მსგავსია და ანკარის განცხადებებსაც კი აღემატება, მაგრამ ეს გარემოებაც კი ძნელად შეიძლება იყოს აზერბაიჯანის ამ აღვირახსნილი ქცევის საფუძველი.
ფაქტობრივად, ბაქოს თავხედური საქციელის პირველი მიზეზი ის არის, რომ სწორედ ევროპამ შეუქმნა მას საჭირო და ხელსაყრელი პირობები და ახლა იმას იმკის, რაც დათესა. ევროპა დუმდა, როცა 2020 წელს აზერბაიჯანმა არცახის წინააღმდეგ აგრესიული ომი წამოიწყო და მშვიდობიანი მოსახლეობის წინააღმდეგ სხვადასხვა დანაშაული ჩაიდინა. ანალოგიურად, ევროპულმა საზოგადოებამ არ გადადგა არავითარი მკაცრი ნაბიჯები, როდესაც აზერბაიჯანი სომხეთის ტერიტორიაზე შეიჭრა, ხოლო არცახის ბლოკადა და მოსახლეობისგან დაცლა შეუფერხებლად „მოინელა“. გარდა უსახური განცხადებებისა და მოწოდებებისა, ევროპულმა ქვეყნებმა და ინსტიტუტებმა არაფერი გააკეთეს. რატომ? ძალიან მარტივი მიზეზის გამო. ძირითადად, ევროპული საზოგადოება უფრო მეტად აფასებდა აზერბაიჯანულ გაზს და ნავთობს, ვიდრე მის მიერ დეკლარირებულ ადამიანის უფლებათა დაცვის ღირებულებით სისტემას. მეტიც, ევროკავშირის წევრი ქვეყნები ალიევს ხელგაშლილი ხვდებიან, აცხადებენ მას სანდო პარტნიორად, ხაზს უსვამენ, რომ აზერბაიჯანი მათ ძალიან ეხმარება რუსეთის ენერგორესურსებზე ევროპის დამოკიდებულების შემცირების თვალსაზრისით.
ტერორიზმთან ბრძოლაში მკაცრი პოზიციის მქონე ევროპულ ქვეყნებს არც კი ახსოვს, რომ აზერბაიჯანმა და თურქეთმა არცახის წინააღმდეგ აგრესიის დროს დაქირავებული ტერორისტები ჩამოიყვანეს სირიიდან და ლიბიიდან. და არ არის გამორიცხული, რომ ერთ დღეს თურქეთმა შემოიყვანოს ასეთი დაქირავებული ტერორისტები ევროპის ტერიტორიაზე არასტაბილურობის პროვოცირებისთვის. ახლა კი, როცა ალიევი უკვე ზურგს აქცევს ევროპას, უარს ამბობს ევროკავშირის შუამავლობით სამმხრივ თუ სხვა ფორმატის შეხვედრებზე, ევროპული სტრუქტურები და საფრანგეთი ძლივს დაიძრნენ ადგილიდან და ეს ძირითადად მხოლოდ ნახევრად გადადგმული ნაბიჯია.
აზერბაიჯანის წინააღმდეგ სანქციების დაწესება მუდმივად არის ნახსენები, მაგრამ მაინცდამაინც არ გადაიდგმება ქმედითი ნაბიჯები, რომლებიც კონკრეტულ ეკონომიკურ გავლენას მოახდენს აზერბაიჯანზე. დროულად რომ კონკრეტული ქმედებები განხორციელებულიყო, აზერბაიჯანი ასეთი თავხედი და აღვირახსნილი არ გახდებოდა. და როცა ევროპა გამუდმებით ეალერსება, ანებივრებს აზერბაიჯანს, ბაქო კიდევ უფრო აღფრთოვანებული და მოტივირებულია. იქნებ ახლა, ევროპის სახელმწიფოებმა საბოლოოდ გაიგონ, თუ რა კრიმინალურ ქვეყანასთან აქვთ საქმე და პრაქტიკული ნაბიჯების გადადგმა დაიწყონ“.
